Өлеңдер ✍️

Басына Арқадағы Ақсораңның
Жанарын жарқыратып тастаған күн.
Ағаштың арасынан естіледі
Сыбдыры ұшқан құстың,
Қашқан аңның.
Қаршыға ұя салып жартасына,
Айналған құс пен аңның алқасына,
Ақсораң әкесіндей көрінеді,
Балапан жоталардың ортасында.
Кейінде Ақсораңда аң қалмады,
Содан соң аң аулауға жан бармады.
Жартаста қалып қойған қос мәлінді,
Көлденең көк аттылар аңғармады.
Осылай өмір сүріп жатты олар да,
Қыста аунап ақ мамыққа –
Ақша қарға
Көктемнің көк шалғынын кешіп жүріп,
Тап болды желе жортқан аттыларға.
Аттылар қаруы жоқ,
Тиіспеді,
«Әзірше жүргендері дұрыс» -деді.
Көзінше адамдардың
Екі мәлін
Жартасқа барып кірді мүйістегі.
Табылып мылтықтарын ұстағандар,
Жасалып небір айла, күшті амалдар,
Ешкімге залалы жоқ қос бейбақтың
Соңына шырақ алып түсті адамдар.
Мылтыққа аңдаусызда барды қырын,
Байғұстың кім тыңдайды зарлы мұңын –
Соңына машинамен түскен адам
Еркегін көздеп атып алды мұның.
Басында жалғыздығы,
Басында мұң,
Тосырқап осынау бір тосын халін,
Ішінен әлсіз ғана дауыстайды,
Айырылған сыңарынан
Жесір мәлін.