Өлеңдер ✍️

Әлі ел-жұртқа танылмаған ақынмын,
Сонда дағы өлең жағын қатырдым.
Поэма ма, баллада ма, басқа ма,
Бірінен соң бірін жазып жатырмын.
Тыңдамадым еш мықтының ақылын,
Баспада да жоқ ешқандай жақыным.
Өзге қызға өлең жазсам өртеніп,
«Өртеймін!» деп өрекпиді қатыным.
Керегі не одан асқан сыншының,
Демек мен де нағыз ұлы жыршымын.
Содан үш күн бармай қоям жұмысқа,
Қызметіме көңіл толмай қырсығып.
Өлеңім бар актуальді, ескірген,
Соның бәрі шықпаса да кештім мен.
Келер ұрпақ талантымды бағалар,
Ал әзірше кем емеспін ешкімнен.
Рас, өлеңнің есігінен кеш кіргем,
Өзгелерден кештеу барып бөстім мен.
Шайқылығым дәл солардан кем емес,
Шарапты да кем ішпеймін ешкімнен.
Ұлылар көп өз заманы ұқпаған,
Тимесін деп тілеймін тек сұқ маған.
Ақын достар таныстырып қояды,
Мықты ақын деп еш кітабы шықпаған.
Алғандай-ақ сосын жырдың қамалын,
Өз-өзімнен қоқырайып қаламын.
Асқар таумын аспанменен таласқан,
Айдын көлмін, жатқан сайын даламын.
Келсең маған сол кезде кел, ағайын,
Той алауын маздатып бір жағайын.
Шалқытып жыр оқып берем,
Сын айтқан
Білгіштердің бұзып берем танауын.