Өлеңдер ✍️

Бір күні байтақ өлкеге,
Аю мен Қасқыр, серкеге
Сілеусін бастық болды.
Билікке қол жеткен соң, әрине,
Көңілде аздаған мардамсу,
Тойыс, мастық болды.
Ол да ештеңе емес қой,
Күйгені
Елін қалай басқаруды білмеді.
Содан соң терең толғанып,
Қауырсын қаламын қолға алып,
Жолбарыстан хатпен ақыл сұрады,
Не істеу керектігінің атын сұрады.
«О Жолбарыс ағамыз,
Сіз боп тұрсыз арқа сүйер панамыз.
Орныңыз мүлдем бөлек боп тұр,
Біздей бейшараға асқар ақылыңыздың
Аздаған мөлшері керек боп тұр.
Жұртым әбден азып жүр,
Құндыз құрыған судан шықпай,
Қабан, неге екені белгісіз,
Тұмсығымен жерді қазып жүр.
Аю да айтқанды ұқпайтын болды,
Жаз бойы сайранды салып,
Қыс түсе пырылдап ұйықтайтын болды.
Мойын бұрмай ағайын мен туысқа,
Серке деген селтеңбайдың
Тау-таста ойнақтап жүргені дұрыс па?
Маймыл да басымен құлаған көрінеді,
Сөйтіп жүріп әліне қарамай
Біраз жақсы мен жайсаңды сынаған көрінеді.
Соның аузын қалай жаптыруға болады,
Құмды қайтып қаптыруға болады?».
Жолбарыс оқып шыққан соң ойланып,
Ол да қауырсын қаламын қолға алып,
Сілеусінге жауап жазды:
«Е-һе, Маймыл осылай
Елді сынап күлдіріп жүр де,
Аю еңбек тәртібін бұзып,
Қабан егістік жерді бүлдіріп жүр де.
Әлі-ақ осының бәріне
Жауап беретін кез келеді.
Серке селтеңдеп жүріп құздан құласа
Мына саған алдымен сөз келеді.
Сондықтан Серке сорға жайылсын,
Қабан қиыршық тастың үстіне қолда жайылсын.
Аю мен Құндызды он бес күнге жабыңдар,
Маймылды жиналысқа салыңдар.
Болмаса қорқасыңдар ма,
Қарындарын жарыңдарІ».