Өлеңдер ✍️

Зырлайды уақыт білінбей
Түскендей оймен жарысқа.
Жастықтың әсем күніндей
Мен кетем сенен алысқа.
Жолдардың шексіз тармағы
Бөледі мәңгі біздерді.
Өтеді менсіз тойларың,
Көктем мен сұрғылт күздерің.
Жылдар да жылжыр зымырап,
Сарылтып, жанды ауыртып.
Оқитын үнсіз жымиып,
Хатым да жетпес сарылтып.
Бұлақтай мұңлы сылдырап,
Сағыныш толар кеудеңе.
Елес боп сонда бұлдырап,
Оралам сенің бөлмеңе.
Киіп ап жібек сағымды
Отырам келіп қасыңа.
Аялай ұстап қолыңнан,
Сыйпаймын үнсіз шашыңды.
Өр басым төмен иіліп,
Көз жасым тамса кеудеңе.
Баяғы кездей қиылып,
Егілдің деме сен неге?
Жылаймын бүгін егіліп,
Басымды қойып төсіңе.
Мен сүйген сол жан мәңгіге
Шығарды мені есінен.
Сол үшін сенен кетіп ем,
Сендей боп сол жан сүймеді.
Сен қалсаң мұңның өтінде,
Дұрыстап мен де күлмедім.
Мұңымыз бір ғой біздердің,
Кеше гөр мені, жан құрбым.
Маған да сұрғылт күз келді,
Еркіне көндім тағдырдың.
Кешірдің бәрін анамдай
Кешірген тентек баласын.
Салқындай түскен кеудеме
Сен ыстық тартып барасың.
Тұра алмас ғашық жоқтамай,
Сағыныш жанын тілгілеп.
Мен десең сен де тоқтама,
Өзімді сүйген бір жүрек!