Өлеңдер ✍️

Есімде сол шақ, алаңсыз, албырт сәттерім,
Бала едім, қазір ойласам көп-ау әттеңім.
Ұялшақ па едім, қызғаншақ па едім, кім білсін,
Жасырып жүрдім көңілдің шуақ көктемін.
Ұнатушы едім бір сары қызды көзі көк,
Арманшыл едім, есейсем деуші ем тезірек.
Космонавт болып айға ұшып бара жатқанда
Шығарып салып тұрсашы деймін өзі кеп.
Көктем де соның көзіндей әсем көгілдір,
Қытықтап жатты сезімтал балаң көңілді.
Жабырқап қалсам жанымды менің жылытар
Сол көздер маған күншуақ болып көрінді.
Ысырып тастап ойларды небір күдікті,
Арманшыл көңіл албырай сонда сүйіпті.
Ұрушы едім сол қызбен күнде мектепке
Бір келіп бірге қайтатын момын жігітті.
Өкінем қазір, түзейтін ешбір амал жоқ,
Сол қызсыз өмір көрінді маған қараң боп.
Қозыға қолын көтерген қарау Қодардай
Ойладым ба екен күшпенен тартып алам деп.
Қалдырып артқа думанды белес-белдерді,
Жиырма да келді думанды сырнай-кернейлі.
Аттандым алыс арманның аулын бетке алып,
Беліме шақтап буындым кеңдеу белбеуді.
Әлі де маған жеткізбей жүрген арман көп,
Есейдім, бірақ, косманавт бола алғам жоқ.
Аттандым туған ауылдан талай алысқа,
Тек сол қыз мені шығарып жолға салған жоқ.
Есейдім бұл күн, кеткем жоқ бірақ өзгеріп,
Ұшқам жоқ айға, арқалап жүрмін өзге жүк:
Сиқырлы жырлар сыйласам деймін сол қызға
Өмірдің ұзақ жолында бір күн кез келіп.
Жыл өткен сайын ауырлай түсер салмағы,
Сағыныш екен жете алмай қалған арманың.
Күлімдеп ылғи жанымда жүре берер ме ед,
Шіркін-ай, неге бала боп мәңгі қалмадым?!