Өлеңдер ✍️

Өз өзімнен жүрсем кейде өртеніп
Асыл жарым, қабағыңды түймеші.
Бәлкім, мұным саған деген еркелік:
- Ақымағым әлі аңқылдап жүр,- деші.
- Жүр,- деші - әлі ақымағым аңқылдап,
Мынау жарық ай астына сыя алмай.
Кейде алдыңа келсем оттай жарқылдап,
Кейде құм боп күйреп түсем ұялмай.
Ақын көңіл үлбіреген ақ мамық,
Оған әрбір түйір тастай батады.
Бір-ақ сөзге көңіл шайдай ашылып,
Бір-ақ сөзге тас-талқан боп жатады.
Сырымды да, мұңымды да білесің,
Бәріне өзің куәсің ғой, ақылдым.
Қылығыма анам сынды күйесің,
Оңай емес жары болу ақынның.
Бөлемедім үлде менен бүлдеге,
Мүлдем тақпай өтерсің-ау жақұтты.
Бір сәтсіздік қонған мықтап іргеме,
Бір мінезім үркітіп жүр бақытты.
Елес қуып, кейде ессіз шалқумен
Сыйладым ба саған уайым, шер ғана?
Осы отырған олпы-солпы қалпыммен
Мені дана көретұғын сен ғана.
Өзім үшін еш алаңым жоқ бүгін,
Әркімнің бір оры бар ғой қазылған...
Кемшілігім болсадағы көп, күнім,
Тағдырыңмын маңдайыңа жазылған.
Айнымастан бұл өмірден өтермін,
Жұлдызым боп тұра бергін көгімде.
Оңашада кешпегейсің бекер мұң -
Өзің жалғыз тағдырымсың менің де.