Өлеңдер ✍️

Кейде мен көктемдегі даладаймын,
Жылуымды ешкімнен аямаймын.
Тербеліп тұрсам болды күлкісіне
Төсімде асыр салған балалардың.
Кейде мен күздікүнгі даладаймын,
Қара суық жанымды қамалайды.
Еркелете алмаймын інілерді,
Көңілінен шықпаймын ағалардың.
Даладаймын,
Кей-кейде баладаймын,
Алаңғасар, аңғыртпын,
Шалағаймын...
Ақтарылып түсемін ақкөңілге,
Кісімсініп тұруға жарамаймын.
Үйренгем жоқ ешкімді сағалауды,
Қалды содан көңілі сан ағайдың.
Кейде жасып қаламын,
Кейде бойда
Күші бардай сезінем Толағайдың.
Алмайын деп атағын Қарабайдың
Кішкентай қулықты да қаламаймын.
Қалсам болды мәңгілік тұрғыны боп
Адамдық деген арман жағалаудың.
Жаз бенен күз жанымда жиі ауысып,
Жапырағы жанымның тұрады ұшып.
Кейде менен бақытты жан жоқ сынды,
Жанарымды кей-кейде жуады шық.
Нөсерлетсе жанымда сезім кей күн,
Қалайша төгілмеймін, езілмеймін?
Алай-түлей болатын анда-санда
Мен мынау табиғаттың өзіндеймін...
Қиып түсіп жүрдім деп мақтанбаймын,
(Бәлкім, ол да жаныма батқан қайғы).
Бәрін үнсіз көтерер қара жердей
Көнтерлі болып бара жатқандаймын.
Жүрген кез де болды ғой масаң күліп,
Қалды бәрі - сотқарлық,
Асау қылық.
Көп нәрсеге үйретті өмір мені,
Жоқ бірақ та жанымда жасандылық.
Болмай-ақ та қояйын мен бір мықты,
Құны бар ма адалдық, мөлдірліктің?..
Әйтеуір жақсылыққа жақын жүрмін,
Серік етіп көргем жоқ көлгірлікті...