Өлеңдер ✍️

Арақты бір адамдай шайқап едім,
Кім енді оның, досым, айтады емін?
Көзімде мұң табындай тұнып тұрған,
Жастығым оралмайды қайта менің.
Жетпейтін бір қайнауы шала жай-ақ,
Уақыт ұрын келсе қала ма аяп.
Тоқымдай тозған тоғай ішінде мен,
Шық кешіп жүгірмеймін жалаңаяқ.
Өткізіп бойдан, о, Күз, жауыныңды,
Сыңсиды дарияның қауы мұңды.
Желең бір жел айдаған қаңбақтай-ақ,
Қалайша қиып кеттім ауылымды.
Қызға да қаратпастан іргедегі,
Ұлы арман бастап кетіп бірде мені, –
Жіберді қосып қала у-шуына,
Жанымды жаулап алып дүрбелеңі.
Жел соқса шайқалмайтын шынар бекем,
Жайымды жайма көңіл ұғар, көкем.
Қамыспен жапқан үстін жатаған там,
Жадымнан өле-өлгенше шығар ма екен.
Сонау бір бала кезгі қалпым ба, анық,
Жетеді құлағыма жалқы үн талып.
Ауасы жетпей маған ауылымның,
Тас қала танытады салқын қалып.