Өлеңдер ✍️

О, мезгіл-ай, мезгіл-ай селдеп өтті,
Тосамын сұп-суық бір желге бетті.
Суырған күпсек қарды ақ түтектің,
Сарыны ұрысайлық елге жетті.
Сумаңдап таппай су да ағар жерді,
Күнінен күлбет мұздың хабар берді.
Жүр үйде күйбең қағып тоңғақ қарт та,
Іздеген қамшысын қағарға ерді.
Ауруы меңдегендей ұстамалы,
Қойды-ау, ашылмастан қыс қабағы.
Қыраттан шыққан суық қабақтанып,
Мысалы, күн Алланың мыс табағы.
Көмілген үш күн жауған қалың қарға,
Ұқсап тұр бұзылмайтын жалың жарға.
Секілді сұрау белгі иілместен,
Тоғайда қалған тағы талың бар ма?
Үйіңмен, үйінді етіп қораңды да,
Соғады қалай-қалай боран, мына.
Қарасыз көз сүрінер дала жатыр,
Күй кешіп ақ кебінге орандыға.
Құмарлау жанды жеді сөзге бастан,
Түзейтін қытымыр қыс тез бе, қасқам?!
Жанымды жауратады желбір-желең,
Тұрғандай əлденені көздеп аспан.