Өлеңдер ✍️

Қабағын дүниенің тұрған бағып,
Көп болды, қараша ауыл,
бір бармадық,
Көлбеңдеп көз алдымда жылдар да ағып.
Жаутаңкөз жазылмаған жырлар қалып
Ту тігіп туған мекен, бір бармадық.
Бір қонып кетсе-дей ме
қосыма кеп,
Жолымды бала досым тосып әлек.
Шағылдар қол бұлғайды – шошыма –, деп
Елсізде ескі бейіт есінейді;
- Тірлігің ақын балам, осы ма? – деп.
Жастықтың жыры қалған,
Сыры қалған,
Тұмаңда тұнып еді тұнық арман,
Жанымды табылар ма ұғынар жан.
Бұйратта бұйығады біздің ауыл
Есігін үй секілді іліп алған.
Ел бізді қалдырмайтын қуаныштан,
Аман-сау шықса жарар мына қыстан.
Тілеуін тілеп жүрміз тым алыстан.
Құс жастық,
құрақ көрпе төрге жайып
Қайда екен сол келіншек құрақ ұшқан?
Ойласам,
жүрегімнен жыр атқылап,
Жанымда мөлдірейді бір ақ бұлақ,
Көмбеге жетер кезде пырақ құлап.
Көгі де көңілімнің көмескілеу –
Баяғы сол көрпедей құрақ-құрақ.
...Келемін, хабар айтпа!
алдан бөтен,
Келмеген кезім болса арманда өтем.
Жолымды ұрпақтарым жалғар ма екен?
Шағыл құм шалғайында шағын ауыл –
Мәңгілік сағынышым қалған мекен.