Өлеңдер ✍️

Көктем, сені көргенде ән салмадым мен.
Бұрынғыдай...
Қырқаға шығып, құстарды қарсы алмадым мен.
Мұным қалай?
Кеудемді жарған алғашқы бәйшешек сезім
Қыстың ең соңғы кәріне ұрынбағай.
Көңілімде сыз.
Әйтеуір жылынбады-ай...
Көрмесем-дағы ешқашан шағаланы көктен,
Жыл құстарын күткем өзенде –
жағадағы көктем.
Жағады ма бүгін көңіліме, жаға алмайды ма,
Көктем келді міне, тағы да... қаладағы көктем.
Қала. Көктем. Түн.
Жасанды жұлдызы мәлім
Бастады тағы даңғаза, түнгі ұзын әнін.
Мен бардым-дағы балконнан:
«Көктем келді», – деп,
Қолдан егілген қызғалдақ гүлді үзіп алдым.
Түндегі мынау тірлікпен ұйқаспайды ойым,
Қараңғы құшақ, неліктен, түн, тастай қойның?
Мен бардым-дағы сол кезде күйсандығыма
Құстардың әні жазылған үнтаспа қойдым.
Жүрегім жалғыз. Жылусыз.
Жыр да өпкен емес.
Көңілімдегі көлеңкем – қырда өткен елес.
Көріксіз көктем болмайды, серпілейінші,
Көктем, мен сені сағындым!
Тек...бұл көктемді емес.