Өлеңдер ✍️

Исакем-ай,
Арыстандай айбарлым,
Сен барда екен мағынасы майданның!
Хан баласын,
Жан баласын көзге ілмей
Ту көтерген
Келмейді енді қайран күн!
Алпаң басқан ағаларым көп еді,
Бірақ соның ішінде
Айға азуын білегені жоқ еді!
Астана жұрттың,
Аламан көптің қамы үшін
Ат үстінде ажалын тапса аруақты ер
Арманы жоқ- деп
Соңыңнан ергенім сол еді.
Қиылдың бойы қанды ұрыс,
Қаймана жұртқа қара жамылар болды ма іс?!
Ағайынға бас болған,
Алтынды ерге қас болған
Арыстанымнан абайсызда айрылып
Шыңдалған жүзі шымыр тасқа тиді бұл қылыш!
Әуелден басы оңбаған жорықтың
Соңы сергелдең боларын сезгенмін,
Бел буып соған төзгенмін!
Қиылдың қара бойында
Қарша жауған оққа қарсы шапқанда
Бұрылып қашқан Ажалым,
Қаройда қарайып жалғыз қалғанда кез келдің!
Тілекті, Тәңірім, бермедің!
Қанды қасапта арыстанымның қасында
Қыршыным бірге қиылса
Арманда кеттім- дер ме едім?!
Қасқайып қарсы келсе тұра алмас
Қаумалаған көп көпек
Басымнан бағым тайғанда
Келіп тұр ма сыртымнан семсер сермегің?!
Уай, Ықылас, Жүсіп, Мұса,
Қайсың барсың?
Жаназамды оқуға келген кім?!
Сендер кешіктің,
Мен сонау Арысымды алдырған күні өлгенмін!
Жеті жыл бойы жер басып жүрген
Үрейімнің өзі-ақ
Төрені төсегінде тыныш жатқызбасын сезгенмін!
Мен топшысы сынған қас қыран,
Алладан алған аманат жанды
Қабағым шытпай Өзіне қайта тапсырам.
Қане, кәпірдің тиынына құмартқан сатқыным,
Қолыңдағы қырғышың
Құйқамды қиқалап қор қылар –
Алдаспанымды ал менің,
Қара бетің жуылсын
Қаныма ыстық шапшыған!