Өлеңдер ✍️

Уа, туған жер Жеменейдің өзені,
Сенсің менің əн-жырымның өзегі.
Естігенде дауысыңды дариға-ай,
Қайтып қана ет жүрегім төзеді.
Өз жағаңда күз айында туылғам,
Кіндік қаным тұнығыңа жуылған.
Қыр астында қырық бір жыл жүрсем де,
Отыз жылда іше алмадым суыңнан.
Өзен бойын шекара деп торлады,
Бекіттірді саған барар жолдарды.
Мекен еткен сені халық жазықсыз,
«Шетшіл» деген жаламенен сорлады.
Сол жылдар да өтті-ау біздің өмірден,
Торығумен үміт жалғас көңілден.
«Жоғалтайық» үні өшіп, ұраны,
«Оңалтайық» таңы алдан көрінген.
Оңалтудың «есік ашу» заманы,
Серпілтті бір құндақталған сананы.
Іздеп келдім туған жердің өзенін,
Жазайын деп жанға түскен жараны.
Жып-жылы боп ақ жауының жауып тұр,
Туған жерім жан жарамды сауықтыр.
Көпіріңнен сағынышпен өтейін,
Ар жақтағы туыстармен қауыштыр.
Енді ешқашан тор, тосқауыл болмасын,
Алтын көпір дос көңілін жалғасын.
Еркіндіктің елшісі боп жүрейік,
Мəңгілікке бейбітшілік орнасын.