Өлеңдер ✍️

Қарасаздың қарлығашы қанатыңмен жыр сеуіп,
Жүруші едің, саған дос боп кездескені-ай, кіл кеуік.
Үйің – салқын,
ал, босаға – қара жердей болса да,
Басқалардай кете алмадың, сол тірлікті бір теуіп.
Басқалардай қанша ғашық болсаң да сол адамға,
Кете алмадың, «мен болмасам болмайын, сол аман ба?»,-
Деп жырлайтын әттең, ғазиз жүректің
Тап келгені-ай, туылғаны-ай қадір білмес қоғамда.
Қайран ғана өзі ғашық, өзі нәзік жүректі,
Түсінбеді тірі пенде гүл сезімін күл етті.
Күпі киген қара өлеңге шекпен жапқан ақынды,
Адам қорлап, заман зорлап көрсеткені ай білекті.
Қайран ақын, мейірімді әке, қайырымды жар болатын,
Тек жоқшылық– қорқынышы, сан қайырған қанатын.
Мінбеде ме, түрме де ме – жалғыз жанға бәрі бір,
Өлең оқып ақтарылып, ақын жүрек жанатын.
Май шамға ұқсап жырмен шашып маңайына сәулесін,
Қызықтырмай терезеден тамылжыған бау да есін,
Мейір төгіп, маңдайынан сыйпайтұғын жан бар ма?
Бірге деген таныс жанның бәрі ұмытты тәубесін.
Сыр боп кіріп, жыр боп шығып жататұғын жылдары,
Жырдан бөлек алданышы – қыздары мен ұлдары,
Сол бір тамшы қандары үшін отбасының тозағы –
Мойынына киіп алған мәңгілікке азабы.
Төңірегі сыйламады, барлығынан түңілді,
Сонда-дағы солар үшін жан аямай, жүгірді.
Баспалар да,
Басқалар да,
Айналаның барлығы,
Сабылысып, айыртпады ала таңнан іңірді.
Таңғажайып өлеңдерді баспагерлер оқымай,
Талай сызды, шерлі жырды көкірекке тоқымай.
Ақын көзі тірісінде тиын болған жырларды,
Бүгінгі ұрпақ әнге қосып шырқап жүр ғой, апыр-ай.
Жүргенінде өкінішті, жаны болып үш бөлек,
Миы – мұзды мұхит болды, ал, бауырға не істемек,
«Жүрек жасап көтеріліс» - төсек тартып ауырды,
Дәрігер қыздар ине сұқты білегіне піспелеп.
Содан кейін ден-саулығы біртіндеп сыр береді,
Шайқатылып теңселеді, жырдың алып терегі.
Зар боп жүріп жақсылардың мейріміне дүние-ай,
Ғашық болып жыр төгетін ақын неткен өр еді.
Сонда-дағы тастамады, безбеді от басынан,
Тағдыр өзі таңдап жүріп кигізген ноқтасынан.
Шығармасы шатқаяқтап, үрей билеп өмірін,
Жоқшылықты көп көрсе де, сыр бермеді жасыған.
«Мен өлімнен қорқам!»,- дейді бізге ақын сыр етіп,
Жазып жатып байғұс жүрек кетті ма екен дір етіп.
Ұлы ақынның жалғыздықтан туған ғажап жырына,
Дұшпандары сын айтқан боп газет иттей үретін.
Пысқырмайтын біреуін де ғашық жүрек жырлайтын,
Тамып кеткен көздің жасы қағазда кеп құрғайтын.
Таңды түнмен, түнді күнмен шатастырып кей кезде,
Жазып....
Жазып...
Ұйықтап кетіп, төсегінен тұрмайтын.
Солай-солай жырлағаннан зорықты ма байғұсым,
Естеліктер жазғыштарға жылымай-ақ қойды ішім.
Шолпан туа тоқтап қалды, тоқтап қалды жүрегі,
Тағы да бір ауырлатып қазағының қайғысын.