Өлеңдер ✍️

Байғыз құс сорлы қыздың үніменен,
Байғұс-ай, зар айтасың түніменен.
Қарғысынан әкеңнің қаңғып кеттің,
Ағаларды сағынып ініменен.
Байғыз құс – құсқа айналған қалыңдықсың,
Күн бата ішті өртеген зарың шықсын.
Әкеңнің қаҺарынан безді бәрі,
Сорлы қыз іздеп кеп кім жаныңды ұқсын.
Ақылдан ашу басым заман еді,
Бір аңыз сол заманнан қаған еді.
Дәулеті сәулетіне сай келгенмен,
Әкесі байғұс қыздың надан еді.
Сұлу қыз балиғатқа толғанынан,
Айттырушы көбейді жан-жағынан.
Қатын өлген саудагер тіллә шашып,
Айырды қызды сүйген арманынан.
Қызығып саудагердің тапқанына,
Жалғызын салғысы кеп қақпанына,
Жүргенде қыз жігітпен қашып етті,
Қарғыстың алды әкесі оқпанына.
Ал содан қалай жансын бағы қыздың,
Ал содан қалай жансын бағы қыздың!
Зарлағыш жұдырықтай құсқа айналып,
Сембейтін болып қапты жағы қыздың.
Кеткен соң құсқа айналып саяқтанып,
Сол қызды «байғұс-ай» деп аяп халық,
Жүргенде «байғыз» болып кетіпті құс,
Қалыпты аңыз солай аяқталып.