Өлеңдер ✍️

Дүкеңнің Мемлекеттік сыйлық алғанда айтқан сөзі
Деме маған:
«Басын алдың жүлденің,
Жолын аштың үлде менен бүлденің».
Атақ пенен ақша тәйір сөз ба екен,
Ең бастысы – сен қуанып жүргенің.
Саған дейін қалай жалғыз жүргемін!
Саған дейін қалай өмір сүргемін!
Мына түйір алтыныңның құны сол –
Сен қуанып, маңдайымнан сүйгенің.
Талай жылғы көздің майын тауысып,
Жазған еңбек оқырманмен қауышып.
Сөз бәйгеде қара салмай алдына
Сыйлық болып келгені ғой ауысып.
Мұрағатта сан тарихқа үңілдім,
Жаза-жаза тіршіліктен түңілдім.
Сол кездері мені сүйреп жарыққа,
Бұл сыйлыққа сен де еңбек сіңірдің.
Қағаз, қалам байлап тастап көзімді,
Барлығынан безіп кеткен кезімде,
Жиып-теріп менің бала-шағамды
Ие болдым деп айта жүр өзіңді.
Атақ алып тасысын деп айбарым,
Анадайдан көрінсін деп айдарым.
Жазбаушы едім,
Жатқызбайтын күні-түн,
Мені айт деп қайдағым мен жайдағым.
Мен айтпасам қазақ көрген азапты,
Мен айтпасам тарихтағы тозақты,
Ешкім жазып кетпейтіндей есірдім,
Бәрін ұмтып тірліктегі ғажапты.
Сол ұмтылыс,
Сол құлшыныс сүйрелеп,
Жаза бердім ойларды ойлар кимелеп.
Мұрағат пен кітапхана үй болған
Жазушының отбасына күй керек.
Сен жасадың бәрімізге сол күйді,
Сенің отың бүгін көкке шалқиды.
Жан серігің бас бәйгені алғанда,
Қуаныштан бүгін көңілің толқиды.
Көңіліңе бақыт құсы мекендеп,
Қуан, жаным, сен қуанса екен деп
Тағы талай биіктерге ұмтылам,
Ел аманда, сен аманда жетем деп».