Өлеңдер ✍️

Сын сәттерде сүйенер ер еңсем ең,
Сенім, сенім! Айырылмай келем сенен.
Сену қиын нәрселер аз емес-ау,
Сену қиын...
Әйтсе де, сенем, сенем!
Сенемін мен жүйрікке – шалдырмас деп,
Қыран болса – құзғынға алдырмас деп.
Жауыма да сенем мен – шын жауықса
Жайбарақат мені әсте қалдырмас деп.
Серттей сенім жоғалса, – біз өлер ек,
Біз өлер ек, күніне жүз өлер ек.
Соғысқа да сенем мен – жойылар деп,
Тентекке де сенемін – түзелер деп.
Еріп келем сенімнің жетегіне,
Не жетеді сенімнің бекеміне.
Адам түгіл сенем мен құстарға да,
Оралар деп өзінің мекеніне!
Сене білсең – сұңқардай жетілесің,
Сене алмасаң – сынасың, кетілесің.
Алдай алсаң, алдай бер – сенемін мен:
Соның үшін бір күні өкінесің!
Сенімімді жоғалтсам, не істер едім?
Ешкімге де болмас-ау еш керегім.
Қандай жақсы сенімнің бар екені,
Сенбейтіндер, сендерден сескенемін!