Өлеңдер ✍️

Ес қалмады бар-жоқты сұрасуға,
Тосқауылдар қойылды қыр-асуға.
Сақшы шығып, аттанды қуғыншылар –
Мыңжылқы мен Көксала, Тураасуға.
Қыз жағының намысы жібермеді –
Тапты екеуін қатулы ел, шідерледі.
Қан-жоса ғып қамшылап, атқа өңгерді,
Қос ғашықтың қайғысын білер ме еді...
Істің жәйі белгілі ноқталанған...
Орта жолда қос ғашық отта қалған:
- Ала берме туған жұрт шаужайымнан,
Қайда тартып әкеттің, тоқта, жалған...
Қош айтысып барамын Дәнешіммен,
Айырылдым басымдағы бар есімнен.
Көрем бе, көрмеймін бе, құдай білер,
Жүректе махаббаттың нәрі есілген.
– «Жаным құрбан!»
Дәнеш те жұбатты ма?
Талқы асуы сезімге тұрақты ма?
Екі жаққа айырды тағдыр-тажал,
Қос мұңлықты тепкілеп жылатты да...
Әкетті алып жігітті атқа өңгеріп,
Қуғыншылар жосылды шатқалда өріп.
Түсіргенге тұтқынға қылмыстыны,
Бара жатыр сабаздар мақтан көріп.
Адамдардың ниеті тазарса-ау бір,
«Қарғысы – оқтай әкенің», назасы ауыр...
Әкетті алып Кеңсайға не Сүйдінге –
Байлап-матап Дәнешті. Жазасы ауыр.
Бәтуа жоқ тірлікте қайғыңды алар,
Қауқар қалмай барады айбын болар.
Қос аққудай Дәнеш пен Әдиша қыз –
Енді қайтып қонбайды айдынға олар...