Өлеңдер ✍️

Қарағай іші. Тынбайды үні ұлардың,
Елінен қашқан сұрауы кімде бұлардың?
Қыздарды малға сатқызып,
шалға айттырған –
Мың батпан мұңы.
Мұнар да мұнар, мұнар күн...
Қорлығың аз ба?
Шашылдың қазақ тарыдай,
Ата қонысың өзіңе бақ боп дарымай.
Дүрбелең дәуір, құтымды неге қашырдың,
Аяусыз тағдыр.
Аязы қатты, қарыды-ай.
Отыз жеті мен отыз сегіздің зардабы –
Қытай жерінде қазақты талай жалмады.
Шыңжаңда билік Шин-Ц-Сай
жауыз қолында,
Үрімші, Құлжа тысқары одан қалмады.
Белгісіз еді ел-жұрттың онда ертеңі,
Әдиша қызға бұйырмай қазақ өркені.
Қанқұйлы қалмақ есіктегі құл малшыға –
Атастырғаны өзекті тіліп, өртеді.
Жылай да жылай көзінен елдің қан ақты...
Түрмеге жапты.
Қазақты солай талатты.
Құтылу үшін қаймығып әке тажалдан –
Әдиша қызды беруді жөн деп санапты...