Өлеңдер ✍️

Түнгі ұйқымда тербеткен кім,
Сағыныш па, жаңбыр ма?
Тым кешіккен бұл көктемнің,
Серті бар ма тағдырға?
Алабұртып жүрдім ұзақ,
Аяз қонған ауламда.
Таң атпайды қыстан ұзақ,
Селт етпейді баулар да.
Сен қайдасың сағынышым,
Қасіретім һәм ыстық.
Күйіп біткен жаным үшін,
Ояусың ба, жол үсті...
Саған құлпын ашқан жүрек,
Тек, сен өмір ғанасың.
Шер мүжіген қақпамды кеп,
Түбінде бір қағасың...
Тереземе
(Сыры кеткен),
Суретіңді мың сызар.
Түнгі жауын жуып өткен,
Жолдар саған ынтызар.
Мен де жаңбыр...
Аял болса,
Сүйер едім мың түнеп.
Мүмкін, сен бір оянғанша,
Өте шығам сіркіреп....
* * *
Тағы іздеп ояндым сені,
Мекенің жерде емес шығар...
Өмірде болмаған жолы,
Қайғымды сірә, кім ұғар?
Мендегі дерттен де басым,
Тұйыққа аңсарын ашқан.
Түн қатып төгеді жасын,
Бұлттарға тәуелді аспан.
Сенсіз бұл ғұмырды сүрем,
Рухыма жазмыш боп жеткен.
Көктемсіз келмейсің, білем,
Ал сенсіз келмейді көктем...
Буалдыр мұнарға тұнып,
Елесі ұшып жүр күздің.
Жасындай қою һәм суық,
Сорыма жаралған қыздың...
Аңсаудан жаны жүдеген,
Жынданған бақсыдай кейпім.
Қырық шырақтың жарығыменен,
Күзетем өткен күн бейтін.
Жүз бір жыл желпініп жеткен,
Құстардың қабағы мұңды.
Табыттан түргеп кеткен,
Ол менің азабым сынды.
Сенсіз бұл ғұмырды сүрем,
Рухыма жазмыш боп жеткен.
Көктемсіз келмейсің, білем,
Ал сенсіз келмейді көктем..