Өлеңдер ✍️

Боз мұнар үстінде бусанып билеген,
Бозамық ай, сен де талыққан шығарсың?
Тәкаппар жондарды қамырдай илеген,
Баспалап жетті үнсіз жезтырнақ шұбар түн.
Сонау бір жылдары сары ауыз кезімде,
Шұбар түн мені де дәл солай илейтін.
Өзінің ең ұлы тегінен безінген –
Оны ағам: Әзірейіл тартқан бір күй – дейтін.
Сол күйге елітіп көз ілем,
Сол күйге елітіп оянам.
Алдымда Сираттың көпірін сезінем,
Жендеттер тырнағын
Жапырақ нілімен бояған.
Ол кезде сескенбей алар ем,
Опасыз жылдардың оң қолын.
Көсілте көз алдап бұл шексіз даламен,
Шетіне адасып кетіппін енді оның.
Бұл сапар тым ұзақ, тым жақын,
Һәм бұл жырдай тым ескі.
Ол күйді сағына аңсайтын мұңлы ақын,
Белгісіз қабірін қаулаған гүл өсті.
Іңірде қаралтым бояулап әлемді,
Жадымда жаңғырып сол әуен келді үйге.
...Күркемде көп ойдан көз жазып ал енді,
Менде үнсіз елітіп отырмын сол күйге...