Өлеңдер ✍️

Сорға бола қонған анау сорқұдық,
Қалды ма енді, қанға шөлін қандырып?!
Аңқау тайпа басшысының ақ басын,
Ала кетті қу сырыққа қондырып.
Керуеннің кер шаңына малтығып,
Сүт кернеген қос омырауы алқынып.
Көз алдында қызыл шақа сәбиі,
Үлгірмеген талпынып!
Көз алдында:
Көп аламан жұлқысы,
Қанға батып өлген әке түр, түсі.
Құлағына қандауырдай тиеді,
Айдауылдың жырқылдаған күлкісі...
Өлді жары...
Өршелене алысып,
Өлді інісі...
Құшақтап өр намысын!
Шырқырата шабақтайды жүрегін,
Жылап ұшқан жалғыз тырна дауысы.
Ақ белдікке арын түйген ағалар,
(Енді қайтып жер бетінде жоқ олар...)
Қабақ шыта ұзатады бұларды,
Қыр басына қонып қалған молалар.
Қарашығына қара шыбын үймелеп,
Кербез белден кендір арқан сүйрелеп.
Тұмса ұлының көреді тек елесін,
Толғақ қысып, туаған жорық күймеден.
Келмейді, әттең!
Зулаған жыл ағысы,
Тұрмайды, әттең!
Топырақ құшқан арысы.
...Шырылдата шабақтайды жүрегін,
Жылап ұшқан жалғыз тырна дауысы...