Өлеңдер ✍️

Жесірлер жасынан көктеген,
Дәуірлер ғазалы бір соқпай өтпеген.
Мен сені еске алам жаралы тораңғы,
Бауырыма басамын топырақ анамды,
Күйіктер отымен қуарған санамды,
Оңаша жалаймын жарамды.
Қабағы қатулы ғасырлар,
Саған кеп мінәжат етеді.
Сұлуын табытқа жасырған,
Ханзада керуені қоңыраулап өтеді...
Шарапқа желпінген диуана,
(Шекпенін қамыстан тоқыған...)
Жүздері албырап сексеуіл отынан,
Бал ашып береді өткенің туралы,
Ойыңды көзіңнен оқыған.
– Отаның, - Топырақ, тоқымдай болса да,
Өзгесін армандап у жұттың қаншама?
Қай жерде жан шықса сол жерді мекендеп,
Қалады рухың қасиетін бекемдеп.
Жол үсті өлгенін жатпай-ақ ұрандап,
Сол жерге көмеді мекенсіз сығандар...
Жер үстін себебі: мола деп таниды,
Мысалы, інінде өледі жыландар.
Жастығын сауықпен өлтірген,
Уақыт қамшысы тәубасын келтірген.
Топырақ туралы еріні кемсеңдеп,
Мәтелдеп береді қаусаған кемпір де.
Байланған осынау киелі танымға,
Топырақ-деп қақсайды қу томар шалың да,
Бір дәлел келтіріп көне бір аңыздан,
Топырақ туралы береді уағыздап.
...Бағытым белгісіз,
Белгісіз дерегім,
Киелі топырақ!
Мен саған сенемін.
Сапарлар соңында сағына оралып,
Өзіңді құшақтап өлемін!
...Топырақ... Рух...