Өлеңдер ✍️

Тіл байлаған тымық кештің бірінде,
Қарауытқан шырағданның түбінде.
Тас сарайда,
Тас жазбалар ішінде,
Сол кескінді жиі көрем түсімде.
Арақ емес, шарап ішіп ой қармап,
Оңашада, бақ ішінде айды арбап.
Әбу ағаң – Насыр шалдың жалғызы,
Құрма ағашта отыр төсек салғызып...
Құлағында қайтқан қаздар қаңқылдап,
Жанарында тау бүркіті саңқылдап.
Күннен қажып күреңіткен Шаһарға,
Ұлы дала қанын бірге апарған.
Оғыздардың қобызына тіл жалғап,
Бір мұңлы әуен тамырында тұрді ойнап.
Қылуетте Хижраша жыл санап,
Көмейімен күңкілдеп тұр құм сағат.
Хақ туралы өзегіне түсіп от,
Тылсыматпен өзгесімен ісі жоқ,
Сүргін дауды сүймеуші еді суқаны,
Бейқам ойын бөлді көше шұрқаны.
Абыз құмда айыр ұстап, жол тосып,
Ала бүлік атағынан ел шошып.
Әбу Даби керуенін тонаған,
Қан көшеде дарға асылды топ адам.
Семсеріне лағылдан көз орнатқан,
Талай сері жолаушыны сорлатқан.
Атаманның тәні асылған қақпада,
Атаман боп ойнап жүрді топ бала.
Тайпаларға көрсеткендей бір қысым,
Кесілген бас таратылды үлгі үшін.
Диуаналар дарға қарап үреймен,
Дәруіштер түнге қарап сілейген.
...Шам шаһары!
О, Шығыстың жанары,
Қанша үмітті сағынышқа қамады?!
Сонадайдан ағараңдап төбелер,
Түнгі алаңда жатты бассыз денелер.
Қарай-қарай мінер кезде кемеге,
Көкірегінде қалып қойған жебедей...
Бір күдікті қорқынышқа байланып,
Уақыт оның тыныштығын қойды алып.
Дар ағашқа тұра берді сүйеніп,
Отырардың басы туралы ойланып...