Өлеңдер ✍️

Маңғыстау емес мүлде иен дала,
Маңғыстау –маңғаз жатқан кие дала.
«Бұл неткен айдалада батпан құйрық» -
Деп әркім кете алмаған ие бола.
Қалдырып артына сан өлі, құрбан,
Жеті жұрт аттың басын кері бұрған.
Азуы алты қарыс арғымақпен,
«Аттандап» Адайлардың Елі тұрған.
Ерлер көп бұл Қазақта текті туған,
Ел үшін ерлік іске белді буған.
Емексіп, есірген жау ентелесе,
Есінен тандырып бір кекті қуған.
Жортса да жат жерліктер талайлаған,
Шайлығып жүректері абайлаған.
Қорықпай бағындырып құладүзді,
Қабыланша қайрат қылу – Адайға тән.
Кең дала, асау айдын арнасы бар,
Тәңірден бұл Адайдың олжасы бар.
Хақ-Құдай хас батыр ғып жаратса егер,
Үркіту үрейіңмен қолда шығар.
Ұлыста Маңғыстауды мекен еткен –
Көш бастап, қол бастаған Шотан* өткен.
Жерсінтіп елін,
өзі жел өтінде
Қалмаққа қырғын салған о да кеткен.
Ізінен ілесті іні – Сүйінқара,
Аймаққа атышулы сыйы дара.
Тағдырдың алмағайып кезеңінде
Ел, жерді ойлауменен күйіпті о да.
Қарақан бастың қамын күйттемеген,
Айрылмау –арман мен серт құт мекеннен.
Алғанда жау жағадан, бөрі етектен,
Адайы іштей іріп түртпелеген.
Туғанда ата-анадан сойы бөлек,
Туған жер дегенде асқақ ойы бөлек.
Тұлғасы тау секілді кесек бітім,
Көзі – шоқ, жүрегі –от, бойы бөлек.
Сұстанса ақырады арыстанша,
Жау шошыр ұсқынынан алысқанша!
Маната* қиясынан күркіресе,
Отпанға* жаңғырығар дауыс қанша!
Ұқсамас жол ортада шалдуарға,
Жаралған Намыс пенен Ар қуарға –
Аршылан, артық туған Сүйекемді –
Теңепті Абыл ақын Қарқуарға!
Қарқуар –аң төресі, һәм, түз бөрісі,
Кім білсін, суын айғыр, су перісі?!
Кім білсін, самұрық па алтын қанат,
Тарпаң ба Тайбурылдай сырт келісі.
Тегінде бұл Адайда батыр көп-ті,
Тебінген асау тұлпар, асыл текті.
Түскенде ел басына қауіп-қатер,
Қас-жауын жекпе-жекте шауып кетер,
Алмастай жарқылдаған жасын көп-ті.
Жалқы емес, жалпы елдің көзайымы,
Батырды мадақтаудың жоқ айыбы.
Сүйеніш, пана болған байтағына -
Сүйекең – Маңғыстаудың қожайыны.
Емес Ол барымташы жол торыған,
Есіл Ер өле-өлгенше Ел қорыған.
Сезілер Сүйекеңнің Өшпес Рухы –
Үстірт пен Бозашының жондарынан.