Өлеңдер ✍️

Алматы…
Пәтер жалдап өткен күндер…
Соңыңда қалған сенің көп белгілер.
Қорғансыз даладағы қайыңдайын
Сарыуайым, мұң, жоқшылық шеккен түндер…
Жырақта туған жерден, түу алыста,
Қаймықпай қарсы жүзіп біз ағысқа,
Өмірдің майданымен бетпе-бет кеп,
Түсіппіз небір тартыс-қақтығысқа.
Ех, шіркін, жүрек кейде жылап кетер,
Қайтесің, егіледі бірақ бекер.
Жастыққа тән емес пе албырт күйің,
Алдырмас асу сынды ұнапты өнер.
Шарпылып бал махаббат алауына,
Балқытып бойды заман шарабына,
Кешіппіз қиқулатып сауық-дәурен,
Шалдырмас асыл арман қанатында.
О, жастық, келіпсің-ау тізгін бермей,
Ойласам, енді жүрек үздігердей.
Мысықтың қысқы түнгі зарғағындай
Кез еді дүлей өкпек күзгі желдей.
Қазақтың астанасы дегенменен,
Өмірді өлшеп арман-өлеңменен,
Көлденең көк аттыға ұқсаппыз-ау,
Жат жұртта бейне жөнсіз көлеңдеген.
Дүниеге сөйтіп жүріп сәби келген,
Ол қай бір жал-пәтерде «әлди» көрген?
Жалынып қожайынға құлындай боп,
Сөз есту неткен қорлық әркімдерден.
Қайран-ай,
Кейде күйіп қапаланам,
Қары есте Алматының жапалақтаған,
Ұлымды көтеріп ап пәтер іздеп,
Бейне бір қайыршыдай алақтаған.
Бәрі есте…
Жырғып оны не қыламын,
Еске алсам сол күндерді аһ ұрамын.
Тұрағым қазір – туған топырағым,
Жайылды жап-жасыл боп жапырағым,
Сонда да Алматыны сағынамын…