Өлеңдер ✍️

КазГУ, бесінші жатақхана,
Жеткізем жүректен жыр, мадақ қана.
Ауылдан аулақ кеткен перзент едік,
Өзіңнен таптық ұя, жұмақ-пана.
Әйтпесе, далада біз қалмас па едік,
(Күй болмай, кім біліпті, оңбас па едік?)
Салдырған КазГУград қалашығын,
Кім дейміз, ұлы демей Жолдасбеков!?
Демеймін өлі рухын мазалайық,
Сыйлауға аз ба ұстаздар таза лайық?
Ақылгөй, данышпаным Амандосов,
Тепкілеп, тезге салған Қожакеев!
Санада жаңғырғанда сан есімдер,
Әкемдей көз алдыма келесіңдер.
Ұлағат сіңіп қалған көкірекке,
Ұрпаққа өшпес тәлім бересіңдер.
Ақиқат, қайтем сені бүгіп тегі,
Есімде жатақхана жігіттері...
Бір күні оқыс сәтте бөлмемізге,
Күркіреп Қожакеев кіріп келді.
Бақытжан еден жуған сыңайда-тын,
(Бойында көп қой, бірақ, алайда мін...)
-Түйенің үстінде сен тұрсың ба,-деп,
Танытып сонда декан шын айбатын,
-Еденді жуу үшін еңкей, тоңқай,
Шалқайып боп тұрсың ғой шәлтай-балтай...
дегенде шыдамай біз күлген едік,
Күлкіден таяқ жедік сонда оңбай...
Сатирик ащы тілмен осқылады,
Құтырған «жынымызды» басты тағы...
«Айтыңдар, ана жерде кім жатады?!»
Абызов: «Әріпов» деп бөсті-дағы,
-Бұл «батыр» жарды үйкелеп жатады екен,
Бір күні арғы бетке өтеді екен...
Шамасы, келер бөлме қыздардікі,
Сабаздың ойы мүлде бөтен екен...
дегенде, тағы күлкі қысып берді...
Деканның сол-ақ сәтте түсі өзгерді:
-Көк шаң боп жататұғын бөлмелері,
Көк жалқау жандар болар бұл өздері,
Көк шыбын үймелетіп көздеріне,
Шошысын шыбын жаны, бездері де...
Жатақтан қуу керек, қуу керек,
Обалы болсын дейміз өздеріне...
Апырай, декан сонда түнерді шын,
Танытып тау жығардай жігер-күшін...
Тәрбие бере білді Темкең бізге,
Танытып қатқыл мінез, рең- пішін...
«Тиме» деп айтады екен комендантқа,
Талап па, кісілік пе, аманат па...
Толып тұрған әр ісі ұлағатқа,
Ұстазды қия алмаймыз жаманатқа..