Өлеңдер ✍️

Әр таңда оянушы ем елеңдеулі,
(Кей таңда жүрегімді жыр емдеулі).
Сәріден бас жазып ем коньякпенен,
Кенеттен телефоным бебеулеулі.
Көтердім...
Қызылорда...-
Қуекеңім,
Болмысын кісілікті ту етемін.
Көңілін айқара ашқан азаматты
Шалқыған шабытпенен жыр етемін.
Бойында болған емес өзалда мін,
(Жайсаңмен жаным ұқсас, әз-арманым).
-Берейін,-деді өзі мен шығарып,
Ғалымжан, «Алматының ғазалдарын».
Пейілі ақбұлақтай ақтарылған,
Бойына адамгершіл гәп дарыған,
Қуекем жан сырларын ағытады,
Өткен мен бүгінгінің шақтарынан.
Бұл өмір телегей бір өзен бе еді,
Жастықтың ойға оралды кезеңдері.
Сельхозда, жатақхана - дуылдатып,
Достардың жыр оқып, тіл безенгені.
Кетеді еске алғанда тербеп тегі,
Ұмытылмас сол күндердің өрнектері.
Ойласақ түседі еске қайта-қайта,
Курстас дос-жаранның келбеттері.
Бейнебір жастық шақтың көркіндей,
Ол да бір адал көңіл, сері күндей.
Қоздатқан баяғының алау шоғын,
Қуекең жаны сыршыл серігімдей.
Екеуміз қыздырдық бір әңгімені,
Көктемнің желпігендей таңғы лебі.
Қуекең - Қуаныш аға Махамбетов,
Рахатқа бөлегендей жанды тегі.
Жан екен жанның сырын ағытар шын,
(Қуеке, ізгі ісіңмен сағынтарсың).
Тірлігін баян еттің «бәтшағарлар»-
Бақытжан, Орынбасар, Жағыпардың.
Сәлем де бәріне де, Қаршығаға,
Сыр, шіркін, ақтарылса таусыла ма?
Жаныңның - тұнба бұлақ иірімі,
Мәрт мінез, кесек бітім, нарсың аға!
Ақтарып қай-қашанда арман-көлін,
Мың жаса, ақиығым, арқалы ерім!
Құтайсын шаңырағың,
баспаханаң,
Қол созған қиялардан дархан ерім