Өлеңдер ✍️

Білімнің тартып тылсым терең-түбі,
Танылған ерте бастан кемелдігі,
Жасындай жарып шықты жастай Мұхтар,
Абрар ақсақалдың өрелі ұлы.
Әуелден талапты еді-ау тау жығардай,
Алатау өзеніндей сарқырардай.
Нұрланып көрінгенде өр бейнесі,
Жұлдыз боп көгімдегі жарқырардай.
Өзі ғой дара туған марғасқаның,
Алдаспан секілденген алмас дарын.
Деканға жағымпаздық танытпады ол,
Қорғаштап бірге оқитын құрдастарын.
Үмітін достарының ақтай білді,
Тұлпарын ұлы өмірде баптай білді.
Министр, Мемхатшы болғанда да,
Ер мінез қасиетін сақтай білді.
Ортадан озып шыққан арғымағым,
Топ жарған талай жерде шаршыда шын.
«Мұхаң деп біздің!» бәрі әспеттейді,
Кісілік асқақ намыс-ар шынарың.
Өзіңе бар ма қазақ сүйінбейтін,
Қос тілде суырылған биімдейсің.
Жақсыны қысып алып бауырыңа,
Жаманға жүгінбейсің, иілмейсің.
Жігіттік біледі жұрт мәрттігіңді,
Жігермен алдың жеңіп бақ-тұғырды.
Отбасы, бала-шағаң аман болып,
Ләйім шалқыта бер шаттығыңды.
Алдыңнан ата берсін ақ таң күліп,
Дем баспа ірі істерде ат шалдырып.
Мерейін өсіре бер ұлы еліңнің,
Өзіңді біз жүрелік мақтан қылып.
Даңқың бар айтардайын дабырайтып,
Шаба бер шалдырмастан арымай түк.
Өзіңмен арқаланар курстастар,
Ерекше есіміңді бәрі де айтып...