Өлеңдер ✍️

Тәңіріден жарқын боп жанар көгің,
Тәңіріден тарту боп Самал келін,
ХанТәңірдің асқақ боп заңғарындай-
Жарқылдай бер жайсаң ер, Жанарбегім!
Бірден ұқтым жанарда жасын барын,
Жұқтыра алмас жат өзге асылға мін.
«Ғалаға» деп тұрасың құшақ жайып,
Дара болмыс Жанарбек Әшімжаным!
Бұ тірлікте табам ба, бәлкім, досты,
Жолықтырып хақ Құдай, тағдыр қосты.
Кісілікте аға-іні, бауыр болып,
Ардақ тұтып келеміз алтын басты.
Адам болсаң, арлы боп кеудені ұр,
Айшықтайды ойлы жүз, пендені нұр.
Ажырамай жігіміз біз жүрелік,
Абайлатпай зырғиды келте ғұмыр.
Тәңір өзі қойғандай бағын ашып,
Жандармыз біз жақсыға жаны ғашық.
«Тәтемменен бірге кел Алматыға»,-
дейсің маған, бауырым, жаның ашып.
Осындайда сыр болып ағыламын,
(Ішке іркіп ол сырды неғыламын?)
Нұрғалидың ләміне құлақ түрсек,
Бойымыздан табылар тағы да мін.
Дейді ғой ол: бұ Ғалым досым менің,
Қылығың да аз емес тосын сенің.
Өңің басқа келгенде Алматыға,
Ауылыңа қайтқанда сосын сенің...
Алматыға келгенде алаудайсың,
Алдаспандай жарқылдап, жалаңдайсың.
Дүниеге нұр сепкен, жылу сепкен,
Өзді-өзіңше ерек бір ғаламдайсың.
Азаматсың арқалы, қызу денең,
Шұғылалы, шуақты жүзің де ерен.
Ауылыңа қайтқанда ал...
мыж-мыж болып,
Басты жазып кетесің... қызуменен...
Не десе де, сөкпеймін, Нұрғалиым,
(Қайда дәурен, жастық шақ, қайда құйын?)
Жанарбек-ау, сен мені ұғынарсың,
Мен өмірді кешемін арда күйім...