Өлеңдер ✍️

– Жақсылардың кім берер шын бағасын?
Достым, дозақ бар-ау деп мұңданасың.
Қадір білмес ортада азаппенен
өмір сүрсең – сол нағыз дозақ деген!
Омар Һайям, «Рубаяттар»
Ортасы өзге, арманы бір, жан аға!
Қанша ғасыр жатыр сұлап арада,
қаншама сыр жырың құйды санама!
Жырларыңды оқысам да тамсана,
мен өзіңе дау айтамын қарсы, аға!
Мейлің мені дозақтағы жан сана!
Жырларымды, ойларымды сарала,
мына жұрттың көп сөзіне қарама,
тек өзіңдік өлшеміңмен бағала!
Жұмағым мен жаңбыр жасым – өлеңім,
сен болмасаң билік айтар төре кім?!
Мен өзіңді тағдырласым көремін:
адамдардың тілі бөлек, ғұрпы бір,
замандардың түрі бөлек, құлқы бір,
адамзаттың шыққан тегі – бір түбір,
«Мен жақсымын – баға бер!» – деп тепсініп,
баға алмаса – жүрегіне кек сіңіп,
өмір кешу –
Сізше осы ма естілік?
Даналық па, даралық па бұл əлде?
Ойсыздықты ойға бөлер құрал не –
дарының ба, жалының ба, жыр-əн бе?
Жоқ əлемде бір-біріне жат халық:
жүргендер бар тапталып,
жүргендер бар шаттанып;
қоғам да жоқ адамының бəрі ақын,
бəрі ақылды ойдан шырақ жағатын,
ақиқаттан бар мұратын табатын.
Екі аяқты адам жүрген жерлерде,
біреулері шырын нəрін емгенде,
біреулері күн кешумен сенделме
ұрынады сеңдерге.
Қадіріңді білместерден баға алып,
толып-тасып, жылдарменен жаңарып,
қайғы көрмей, көрмей бір сəт жаны арып,
ғұмыр кешу – тағдыр емес қыранға,
əрқашанда ойлылардың мұңы арна,
шын дарынның күні алда!
Ұлылығын бұлдамайды ұлылар,
жүрегі – мұң, өзгелерге нұры – нəр,
жақсылықтың сатылмайтын сыры бар.
Сұрап алған атағы да, даңқы да
шапағатын тигізбейді жалпыға.
«Тірлігімнің құнын бер!» – деу – құнсыздық
өзін туған халқына!