Өлеңдер ✍️

Тұтқасын бір ұстағандай ғаламның,
Ұрпағымын деп марсидым адамның.
Хауананың құрсағынан бұр жарып,
Топырақпен нұрдан деймін жаралдым.

Айжүзіне түсті тыртық нала боп,
Аспан бірде буырқанды қаракөк.
Пейілі тар көкіректер ішінде,
Күндестіктің оты жанды шала боп.

Зұлымдығын пенде көңіл асырды,
Тот бастырып талай талай асылды.
Тойымсыздық жайлап көңіл жайлауын,
Нала толы өткіздік сан ғасырды.

Тасыттымда асау көңіл жайығын,
Кешіріңдер болса егер айыбым.
Ой тұлпары жер тарпыды кісінеп,
Жолаушы өмір тартып мінген айылын.

Қара бұлттай түнердікте жаумадық,
Сабырларды сайтандарға сауға ғып.
Аласарып барат неге адамдық,
Биіктікті ей адамзат таудан ұқ.