Өлеңдер ✍️

Кеудемізде қазақтың шері қалған,
Мені де арман арбаған, сені де арман.
Періште қып туып ең Қарқаралы,
Пенде қылып жіберді пері жалған.

Топырағыңды киелі тұмар қылып,
Менде кеттім жыраққа мұнар мініп.
Сенің тарлан тарихың тектілікке,
Түбінде ерді қоятын құмар қылып.

Дала жатыр қобыздың шертіп қылын,
Дегелеңнен дерт қалған дертіп бұрын.
Қасиетті және де қасіретті,
Мұндай жер жоқ кезсеңде жер түкпірін.

Өр болмаса қайтеді өрендерің,
Ханыңа да келмейді төмендегім.
Қасым көкем асқақ қып сомдаған ғой,
Сенен аумай қалсын деп өлеңдерін.

Алаш дейді сендегі ел тебіреніп,
Елім деген ерлердің шебі берік.
Ес-түсінен айрылған шығар деймін,
Асан қайғы заңғар тау сені көріп.

Ол да шерлі зәузатын ел етем деп,
Жәннат нұрға жұртымды бөлетем деп.
Қайран қалып, бір ауыз айтты ма екен:
«Толағайлар туатын жер екен» деп.

Қыран болу қиын ба тау ұлына?
Кие қонса туған жер бауырына.
Біздің елде елім деп еміренбеу,
Ерлер үшін екшелмес ауыр күнә.

Шығысым шоқ, болғанда батысым от,
Қазылық тұр зәу көктің сатысы боп.
Тауда туған жігіттің заңғар болмай,
Бәкене боп өтуге хақысы жоқ!