Өлеңдер ✍️

(1813)
Ну орманды кездім де,
Алқына бір аттадым.
Алданышқа өзіме,
Еш қызықты таппадым.
Қарасам бір қызыл гүл,
Саяда тұр жарқырап.
Жүзі жанған жұлдыз бір,
Шық көздері – шамшырақ,
Қолымды мен созып ем,
Дір етіп ол тіл қатты:
«Өшкенім бе тезінен,
Түскені ме зіл қатты?»
Аядым шық түлегін,
Балбыраған шағында.
Түбірімен жұлдым да,
Әкеттім өз бағыма.
Орныға бір оңаша,
Орнаттым сол гүлімді,
Өсті гүлім тамаша,
Жайнап нұры бұрынғы.