Өлеңдер ✍️

Алтын сақал омырауын алқалап,
Қария тұр қабағынан ой тарап.
Күркірейді орғып долы дария,
Аласапыран толқындарын арқалап.
Шал сөйледі күліп қана мұртынан:
«Уа, бүлікшіл, жарға сыймай бұлқынған,
Білмейсің-ау...
Батыр қолдар түйіліп,
Келе жатыр төніп сенің сыртыңнан».
Саған шоқ-шоқ!
Неге есіріп тасыдың? –
Батты маған сенің кесір-асырың.
Әлек салдың талай апат нөсермен,
Мені тіпті жан демедің, басындың.
Ту-телегей толқыныңды тулатып,
Талай кеттің қырларыма құм атып.
Талай менің лашығымды әкеттің,
Талай бұздың қорғанымды қиратып.
Ал далада, шөлдегенде көрмедің,
Үркіп менен өз бетіңше өрледің.
Уа, дариға, бұл асауға бар тұсау –
Болар ма деп, баяғыдан шерлі едім.
Енді өрмін, тұрмын тіпті қуанып,
Тентек шіркін, биле алдымда бұралып.
 Құрыш қолын өрендерім сермеді, –
Қыл мойныңа түседі енді бұғалық...»