Әбул-Хәййаж әл-Әсади әңгімелейді: «Қағбаны тауап етіп жүргенімде көзіме бір кісі түсті. Әлгі кісі: «Аллам! Мені нәпсімнің сараңдығынан сақта», – деп осы дұғаны көп қайталады. Неге тоқтаусыз бұл дұғаны оқып отырғанын сұрап едім, ол:

– Егер нәпсім сараңдығы мен ашкөздігін тыяр болса, ұрлық, зина сияқты басқа да толып жатқан жамандықтарды істемеймін ғой, – деп жауап берді. Кейін бұл кісінің Абдуррахман ибн Ауф екенін білдім».