Өлеңдер ✍️

Алматыда кәрі көп, сәлемдессең бәріне
тілің талып қалмайды,
қол тозбайды әрине.
Талпынғанмен көңілің уақыт жоқ, туысқан –
не жұмысқа барасың,
не қайтасың жұмыстан.
Ғанибет қой қарттарға сәлем беру, жолығу,
ол жолығу болады – не жетпесе соны ұғу.
Сөйлемейтін жан олар не күлмей, не күрсінбей,
әнеугі айтқан әзілі бойыма әлі жүр сіңбей.
Қейбіреуі сыздықтап сауал тастар қыңырлау;
«Балам, мына шашыңды өрейін деп жүрсің бе, ей?»
Жанарымен содан соң әрі сыншыл, әрі ойлы,
бақайыңнан басыңа сыпыра бір қарайды.
Сен кетесің онсыз да әлсіз мойының бір түсіп,
Қарт қалады жүзінде – ой, миығында – күлкісі.
Ақтарасың ішіңді, ақталасың жасымай:
«біздің мода осылай, біздің мода осы ғой.
Қарттарыңның модасы – таусылмайтын қонағы
және осы дода-бас бізді сынау болады».
Әр кездің өз модасы,
шалдардың да шалы бар,
сол модаға – шалдарға еліктеуші тағы бар.
Ақылдының атағы – ақылсызға күш емес,
үлкен үнді қайталар – жаңғырық қой, кісі емес.
Көргім келер ылғи да: ақылды сол сыншы қарт
орағытып алысты отырғанын шымшылап.
1967