Өлеңдер ✍️

 Жүрегiм шаншып отыр бүгiн тағы,
аспанды қорғасын бұлт құбылтады.
Көңiлiм әлденеге өрекпидi,
құлақты тас керең қып, шыңылтады.
Талықсып қашатындай ән, құс үнi…
Арманның ағараңдап талды шыңы.
Өткендей осып-осып жасын қамшы,
желкенi бүредi көп қан қысымы.
Қысылмай қайтсiн, бәрiн көрiп тұрып,
шыңғыртса шаужайынан ерiктi ұрып;
жүйкенi ақжем болған таптап жатса,
күн сайын күйiк тiрлiк өрiп тұрып.
Қала – шу…
Қала – мұңды…
Қала – думан…
Көп ойдың жауабы жоқ. Сана – күмән.
Сескенбей қайтсiн, шiркiн, көпе көрнеу,
ит тiрлiк тiстесе кеп балағынан?!.
Жылаңыз…
Қуаныңыз…
Табалаңыз…
Көл iздеп шаңқылдайды шағала-қыз.
 
Тартылған теңiздердiң құны кiмде?
Кiмге айып, кiмге кiнә таға аламыз?
Сырт көзге: Өмiр – күрес, бәйге алаңы.
Жұмыр жер ұршығында айналады.
Дариға-ай!
Қысылмасын қалай жүрек,
жүдеген көрiп тұрып бай Даланы?!
Дүние қысылады, жаншылады,
қан қысқан көкiректен ән шығады.
Өмiр боп көкiректен атылады
өлеңнiң өрттей ыстық тамшылары.
тамыз, 1991 жыл.