Әңгімелер ✍️

Ақтамдағы жұмыс бiтiсiмен, ауылға қайттық.

Жарқын ағай арбадан түсiп, үйдi-үйге тарағалы жатқан бiзге:

• Колхоз бастығы екi күнге мұрсат бердi. Екi күннен соң анадағыдай таң азаннан кеңсенiң алдына жиналамыз, – дедi.

Барлығымыздың қуанышымызда шек жоқ. Екi күн аз уақыт емес. Аз да болса бой жазып, еркiн демалып алуға болады. Үйге де қолқабыс етемiз. Менi көрген апам:

• Балапаным-ау, өзiң жүдеп кетiпсiң ғой, – дедi.


• Жүдеген жоқпын, апа.


• Қайдан жүдеген жоқсың, өңiң әбден қарайып кетiптi.


• Күнге күйгендiкi ғой. Көкемнен хат келген жоқ па? Апам торыққан үнмен тауысыла сөйледi:

• Сорлыға не болғанын бiлмеймiн. Екi айдың жүзi болды. Қайдам? – деп, орамалының ұшымен көзiн сүртiп жатып:


• Жыламаңызшы, апа!   Қойыңызшы не болса соны айтпай, – дедiм мен апамды жұбатқан болып.


• Е, саған бәрi түгел ғой. Сорлы-ау, ол сау емес. Сау болса, бұлай етпесе керек едi ғой.


• Жоқ, апа, сау.


• Немене, көрiп келiп пе едiң?


• Жоқ, түнде түс көрдiм.


• Қандай түс?


• Кәдiмгiдей түс. Көкем екеумiз ақ боз атқа мiнгесiп, Мақсұттiкiне қонаққа бара жатыр екенбiз. Мақсұттың үйi жайлауда екен деймiн.


• Иә, содан соң?


• Мен көкемнiң белiнен қапсыра құшақтап, айлы аспанға қызыға қарап келе жатыр екенмiн.


• Иә, содан соң? Ол саған сөйледi ме?


• Көкем бе?


• Иә.


• Көкем баяғы өзi жақсы көретiн өлеңi бар ғой…


• «Баянауыл» ма?


• Иә, соны шырқата айтып бара жатты. Ал мен…


• Мақсұттiкiне бардыңдар ма?


• Барғанда қандай! Мақсұттың есi шығып қуанып, нән бағылған қозы сойды. Оның аяғы сап-сау екен деймiн. «Әй, Мақсұт, балдағың қайда?» – десем: «Балдағың не айтып тұрған, оныңды баяғыда отқа жағып жiбергем», – деп жайраң қағады.


• Ет жедiңдер ме?


• Ет жегенде қандай. Тiптi қымыз iштiк. Аттанып кетейiн деп жатқанда, Мақсұт бiр қалтаға ет орап: «Мә, мынаны апама берiңiз», – деп көкеме берiп жатты.


• Ойпырм-ай, жақсы екен!

Апамның шаршаулы жүзiне қан жүгiрiп, ажары кiре бастады.

• Киiкбай атама айтып едiм, ол кiсi: «Ой, мынауың жақсы түс екен, балам. Туған жерiнен келiп дәм татса, онда әкеңнiң аман оралғаны. Несiбесi ауылдан бұйырады», – деп әбден қуанды.


• Аруақ, аруақ, аузыңа май, – деп апам дереу қара шәйнектi мосыға iлдi. Шай iшiлiп болған соң, мен бiрден Мақсұттiкiне бардым.

Ол менi көрiп, қатты қуанды. Бар жаңалықтарды сұрап жатыр. Әңгiмемiз таусылар емес.

• Әкеңнен хат келдi ме?


• Келдi.


• Әлi сол Балашовта ма?


• Сонда.


• Жарақаты қандай екен?

• Тәуiр болып келемiн. Жазылған соң не демалысқа жiбермекшi, не бiржола босататын шығар дептi.


• Жақсы болған екен.


• өзiңнiң көкеңнен ше?


• Әлi келген жоқ.


• Келедi! Менiң көкемнен де анада екi-үш ай хат келмей қойған. Сонан соң барып келдi ғой.


• Мүмкiн. Оған көрген түсiмдi айттым. Мақсұт тiптен қуанып кеттi.


• Мен де жазыламын. Нұртас десе, осыдан қара да тұр, мен де жазыламын,

• деп ақтарыла сөйледi.
  
  
  
  • Сөз жоқ, жазыласың. Осыдан қара да тұр, сабақ басталғанға дейiн жүрiп кетесiң, – дедiм үнiме жiгер қосып.
  
  
  • Онда керемет болар едi-ау. Байқаймын, өзiмдi сәл-пәл тәуiрлеу сезiнемiн.
  
  
  • Олай болса тiптен жақсы.
  
  
  • Екi-үш күннен берi далаға көлеңкеге балдақпен жайлап шығып жүрмiн.
  
  
  • Ендеше қазiр де шығайық та. Үйдiң ауасы тар екен. Сыртқа шықтық.
  
  
  • Нұртас десе?
  
  
  • Әу.
  
  
  • Менiң не деп армандайтынымды бiлесiң бе?
  
  
  • Сеземiн.
  
  
  • Мен түсiмде   ылғи   сурет   салып   жүремiн.  Жатсам   да,   тұрсам   да ойлайтыным-суретшi болу.
  
  
  • Осылай сала берсең, әрине, сенен суретшi шығады, – дедiм сенiмдi үнмен.
  
  
  • Ол үшiн маған Алматыда не Москвада оқу керек қой.
  
  
  • Несi бар, мектептi бiтiрген соң, оқуға барып түс. Бiр кезде ол күрсiндi де:
  
  
  • Ең бастысы – көкем аман-есен келсе екен. Көкем менi оқытпай қоймайды, – дедi.