Өлеңдер ✍️

Шылымымның көк демі боп шұбалған
Сүрлеу-түтін сіңіп жатыр тұманға.
Ауа ғана күрсіністен уланған,
Талықсиды қасіретті құмардан.
Сират-сүрлеу көз ұшында басталған,
Көтеріліп бара жатыр аспанға.
Күйреп қалған қалалар бар астында,
Сиреп қалған жанарлар бар жас тұнған.
Күнәһарлар аттанатын мақшарға
Мына ізбін қылкөпір ме тасталған?
Кеше ғана мың арманнан мастанған
Екі жағы көрінбейді бастардан.
Арты өкініш, азабы мол – алды мұң,
О, неліктен мен көремін жолды бұл?!.
Салынбаған суреттерді әлдебір
Түйсігіме тығып жатыр жын небір.
Елестермен күресуге пәрменсіз
Сорлы миың дабылдайды дәрменсіз.
Содан кейін жындануға шақ қалып,
Отырасың өз-өзіңнен сақтанып.
Ауыр ойлар өлеңің боп жатталып,
Ақ параққа тізбектелер қатталып.
 Ал, қылкөпір ерініңнен басталған
Бұралаңдап ұшып жатыр аспанға.
Аспан қайда? Ол ауадан уланып,
Ұйықтап қапты, жүрегімді жастанған...