Өлеңдер ✍️

Менің нала-мұңымнан жаратылған
дала – тұман...
Түкпірінде тұманның періште жүр,
пейіш нұры тамшылап қанатынан...
Қалар ма екем айырылып тағатымнан,
уақыт нұры тамшылар сағатымнан,
нәрестенің іңгәсі құмығады,
жусаннан жаңа туған;
Жұпар буы шыға алмай қауыздардан,
Сөздер – ауыздардан;
күмәнді Ойдың айналып құрбанына,
Ес жатыр бауыздалған...
О, сұмдық-ай, көрініс ауыр қандай!
Көзі ақшия тұншыққан дауылдардай
Аппақ тұман!
Тұманның түйсігінде
қаңыраған қазақы ауыл бардай...
Сіңіп барам мәңгірген ағайынға...
Сынған сәуле түседі орайыма.
Соқыр тұман және Мен...
«Мен» деппін ғой...
өзімнің де тұманнан жоқ айырмам...