Пай, пай, мынау тұлпардың тұрпатын - ай,
Көрген қызық осыған жүр татымай.
"Ыза қылған қолыма бір тигізбей",
Менің де бар Абайлық сырқатым - ай.
Майда сүйек емес.
Бұл — қайла сүйек,
Табылады бойынан қай қасиет ...
Тұяқтарын без қара тасқа малып,
Тұрысын-ай, иегін айға сүйеп.
Суын шатыс тұқымы, құлан шатыс,
Тарпаң шатыс, тұтымы — қыран шатыс.
Бұлан шатыс десең де жарасады,
Қарақашақ, сарыүйек — жылан шатыс.
Дей алмаймын, мүсінін аттан көрдім,
Байшұбардың сойы емес, ақтаңгердің.
Қақпан белдің кірмейді қорасына,
Жан көрмеген өзі бұл — сақпан белдің.
Сипамаған әлі де құрық үстін,
Шашырап тұр көзінен сынып ұшқын.
Қөбекеңнің Құртқасы баптаса да,
Кемдік болад жүйрікте — «қырық үш күн»
Бұл тұрғанда — Текенің арғымағын
Неғылайын, осы еді — бар мұралым.
Өзін өзі жаратқан туа дегдар,
Кемдігі жоқ мысқалдай ал мынаның. 
Тәуір тәуіп көрсе егер үшкірердей,
Тақым артсаң гулер ед үсті желдей.
Пайғамбарым Пырағын түсіп беріп,
Әзірет Әлі Дүлдүлін піштірердей.
Жанарынан оқимын жанды жазу,
Тамырында мысалы — қан қызар у.
Мың дәлдүріш ішінде — Нағыз Ақын,
Кіл қатынның ішіңде — Жалғыз Ару.
Ақын мінсе құйылып бойға шабыт,
Қалар еді - ау, шіркін - ай, ой жасарып. ...
Тұқшыңдаған иесінің тұрқы жаман,
Тұралатпай тынбас-ты, қойға салып!..

1993 ж.