Өлеңдер ✍️

"Көмусіз қалар көпті қарғаған", —
дегеннің қандай бар мәні? —
Көздерін сатып боқты қарғаға
Құлшылық қылу арманы.
Заман отына — азалы өртенбек,
Күл болып барам мың өрттен.
Көрімді солар қазады ертең деп,
Құл болып Кепке күнелтпен.
Тігемін мүлде қосымды бөлек" —
Дегенмін бірде серт етіп...
Ойыным неге осылды кенет,
Кезімнің жасы мөлт етіп?
Осыным, тегі, болды-ау асылық? —
Кәріне ұшырап Иенің;
Жіберді мені мәрғау асырып,
Шашылып қалды сүйегім.
Бұтақ, діңімнен жапырақ қашып,
Сояу боп тынды тамырым.
Нем бар ед Көпке топырақ шашып,
Тыңдай да бермей әмірін?! 
Демеспін енді: "Көптен ажыра". —
Қырына ілінген оңбайды.
Жүрмейді Көпке — өкпе, базына,
Қалжыңдауға да болмайды.
Білем: Мекен ғып қорым-орпаны,
Аяқталғанда сапарың —
Жабыла көміп, соңынан тағы
Көп болып жоқтап жатарын.
Дұға бағыштап күнде бір ерге,
Шығарады-ай Көп — сұмдық үн.
Иреңдеп келіп, інге кірерде
Түзелген жылан сындымын...
Кірген соң інге —
қасымнан ағып Ішіне сіңер тұманның.
Шырақ боп қалар басымда жанып:
Көз жасым — уы жыланның!..