Өлеңдер ✍️

Нысан Мұратқа

Мына қырда тікен неткен көп еді?
Шеңгел, жантақ, түйеқарын, ошаған.
Дар-дар жыртып келіп тұрсың денені,
Ойыншық боп көрініп пе еді не саған?!
Теміртікен, қаттығара, шоғайна,
Құсқонбас пен бар тағы да баялыш.
Қалада өскен май табанға оңай ма?
-Әй, балам-ай! Туғызбашы аяныш.
Шөңге түгіл, оңай жау ма - Кәріғыз?
Жабысып ап шалбарыңа, етіңе.
Жабылып кеп жұлған кезде бәріміз,
Әзер шықтық кәпіріңнің шетіне.
Мақтай берме көк таспа жол қалаңды,
Қырға үйреніп кетесің ғой сен әлі.
Соған бола даттай берме даламды,
Байғұс қырдың қалжыңы ғой шамалы.
Жаңа ортаның тақсіретін түсінем,
Мен түсінбес не қалды екен ғаламда?!
Шығып барып осы тікен ішінен,
Мен де ит болғам, сенің анау қалаңда.
Біздік ғұмыр қыр ұлының тарихы,
Тас көшеде тайып маңдай ісірген.
Талағанда шәрлі жердің бар иті,
Сағынғанмын тікенімнің тісін мен.
Пәтер қаңғып өтті біздің ай талай,
Өз Отаным желтоқсанда жақтан сап.
Газон гүлін басып кетіп байқамай,
Есімде әлі, айып төлеп жатқан сәт.
Тікен - тілмен шағып талай тұл құрма,
Бізге нені көрсетпеді тас қала?!
Тікенімді таптадың деп, бұл қырда,
Саған ешкім салмайды айып, бас, бала.