Өлеңдер ✍️

Босата алмай қыл дұзақтан тау-ботасын тұмса түн,
Көрдіңіз бе, үрпісінен жұлдыз аққан бір сәтін.
Ыңырсыған тұмса дүние уызына жарытпай,
Өтер ме екем, болмай, сірә, шөл басуға мұрсатым?!
Айтпа маған, жанарынан мұң ыршыған тау жайлы,
Тау жайлы ойдың қоламтасын сезім түртіп қаузайды.
Құмырсқадай қалың жұлдыз Құс жолымен сабылып,
Барады алып илеуіне сынық қанат зауза-айды.
Қолым жетпей аспандағы миллиард пұт алтынға,
Сонша байлық болса ғой деп қиялдаймын халқымда.
Тұрам үнсіз, жұлынымнан құмырсқалар жүгіріп,
Аң - таң боп мен аңқам кепкен сол баяғы қалпымда.
Сонша байлық қол созымда, әттең, бірақ қол қысқа,
Кепкен ындын - неткен құрдым(!), түн ішінде шөл қысса.
Көр сананың көзін тырнап кете ме айдың тырнағы,
Адам түнде миллион мәрте жақындайды болмысқа.
Хақты ойлайын, бос жібермей түнгі әлемнің әр сәтін,
Аз олжа ма, уыз нұры ес үстіне тамса тым.
Сау санамен суса әлемнің жабысса ғой үрпіне,
Аузын ашып, көзін жұмып босқа кетпей қанша ақын.
Ғажабын-ай, хақ сөзінің жұпар атқан исінің,
Жүрек балдай, сүйек саумал татып кетті, ми - шырын.
Сипап өтті самал болып періштенің саусағы,
Түрткілеген тұмсығымды түннің тылсым түйсігін.
Алтын құйған қапшық құсап жатыр, міне, айлақ құм,
Мен осыны жиямын деп,
Жұлдыз жайдым, ай бақтым.
Елдің есі жиылғанша, шашам құмды шашу ғып,
Не қыршыннан қиылғанша қасыңдамын,
Бейбақ түн...