Өлеңдер ✍️

(Естелік)
Мырзатай Болатқа

"...Марқа - сөзді ұйқасқа көгендеген,
Өзгеше бір әлем ғой өлең деген.
Өлең деген- құрылыс өз алдына,
Құрылысын өткізер көп әрлеген".
(Менен қатқан бір ақын жасамақ боп,
Сыншым отыр алдымда көлеңдеген).
"Содан кейін өлеңге пішін керек!
Пішінді өлең - сұлуды мүсіндемек.
Пішінің мен іш үнің сай келмесе,
Сыртың бөтен сияқты - ішің бөлек"
(Сыншым отыр кезеніп сұқ саусағын:
"Өлеңіңнің маркасын түсірме!" - деп).
"Содан соң ба? Өлеңге сезім керек!
Осы айтқанды қала біл - кезінде елеп.
Сезім деген бүгінде анау, әлгі,
Мықты бар ғой,
Тап соның өзінде жоқ..."
... Сезім деген сол ма екен,
Бір бозторғай.
Көкірегімнен беймезгіл безілдеп еді,
"Сосын тағы тосын тұр соны ізден,
Жүре бермей баяғы қоңыр ізбен.
Ақ қағазға сала алсаң сөзбен сурет,
Ойлай білу, ол деген — образбен.
(Қозы, құлын бытысып кетті ойымда,
У-шу болып, көген мен желіні үзген).
"Жүрек, кейде пернені саусақ табар,
Саусақ мықты болғанда жау сақтанар.
Өлеңіңе қақпасаң ой-шегесін,
Сын дауылы соққанда қаусап қалар!"
(Осы сөзі кірді ептеп шарбағыма,
ісек қойдай отардан алшақ бағар).
Сыншым отыр енді-енді екпінденіп,
Мен отырмын тезірек кеткім келіп.
Жаңа ғана басталған жаз қызығы,
Каникулда жайлауға жеткім келіп.
Жез түймелі сыншымның көк көйлегі,
Елестейді жұлдызды көк түн болып.