Өлеңдер ✍️

Алғандай киіп аспаннан жыртып,
Көгілдір еді көйлегің сенің.
Шомдырып нұрға тастар жанды ынтық,
Жанарларыңнан кейде күлсе күн.
Көйлегің сенің көгілдір еді,
Көгілдір белде көктемде көрдім.
Қиялым саған еріп жүр еді,
Үстіне ымырт шөккенде дөңнің.
Сезім қармағы түртіп ауырдым,
Жүрек-шабағым бұлқына қапқан.
Ғажап түні еді жылқылы ауылдың,
Құлыншақтары шұрқырап жатқан.
Ыңырсып бір ән жел жақтан өттім,
Жаймадым, әттең, неге кеп құшақ?
Қасында жүрді сен жаққан оттың,
Көңілім жынды көбелек құсап.
Жұртында қаппын көшкен қосыңның,
Ертесін мұңды дала сөйледі.
Оттары мүлде өшкен мосыңның,
Тұр екен қаңсып қара шәйнегі.
Содан соң салдым қанша әнді керім,
Бейнеңді жоқтап сенің қыр асқан.
Шаншар жүрегім аңсап жүремін,
Көзімде түнеп көгілдір аспан.
Айтамын баяу әлі ымыртта әнді,
Көзімде түнеп көгілдір аспан.
Көгілдір аспан, сары жұрт қалды.
Кеудеме мәңгі мөріңді басқан.