Өлеңдер ✍️

— Ақтауда аққу аулап жейтіндер көп ...
Ауыз екі әңгіме

Айдыныңды қай сойқан ойран еткен? —
Үйректер жүр маңыңда майға бөккен.
Жалғыз қалған жағада,
Мұңдық аққу,
Үйірің мен сыңарың қайда кеткен?
Толқын тілді, жанары кілегей көл —
Серік болмас, дейтіндей, шүрегейлер ...
Аққу деген — әруақ қой ақ жамылған,
Әруағына тыныштық тілемей ме ел?!.
Айналаңнан аққу - ел — көп кеткесін,
Шүрегейлер бір күні шеттетпесін.
Аңдығаны айдынның ақ шабағы —
Шағалалар сені де жеп кетпесін.
Келші бермен, сен менен ірікпе сыр,
Қайда кеткен аққулар бұрып көшін?
Киелісін айырған сыңарынан
Пірсіздердің бірі деп, үрікпеші!
Үрікпеші, басар деп, шүріппесін!..
Күшім бар ма, мұңдығым, селбесердей? —
Сұқ саусақпен жөн айтқан елге сенбей;
Үңірейген ұңғы - өңеш жұрттан қашып,
Жалғызсырап келіп ем мен де сендей.
Көк айдынға көз тігіп қадаламын,
Шамаладым қалғанын жағада кім.
Жалқы үніңді езгілеп естіртпейді,
Өгіз даусы өкірген шағаланың.
Шыдам кеміп кеткенде, күмән жеңіп,
Аққу емен, жүрер ем сыңар қонып.
Сен де мендей байланып қалдың ба әлде,
Туған жердің мойнына тұмар болып?! —
Деп ем, көкке шықты ұшып тастап көлін,
Жанын ұғар Жан күткен асқақ көңіл.
Аққу атты азбайтын ақтап тегін —
Бір сұңқ етіп кеудесін тасқа соқты,
Әппақ жанды қымтаған — әппақ кебін!..
Бұдан кейін бұл сырды қазу да — мұң.
Көлге қарап тірліктен қажудамын. —
Азуы ғой көлдің — тас, тіл - толқынмен
жалап алды қан жұққан азуларын ...

1991 ж.