Әйгілі композитор Нұрғиса Тілендиев (1925– 1998) Жамбыл облысындағы үлкен бір тойға қатысып, кешкі пойызбен Алматыға қайтады. Екі күн бойы ас та төк дастарқан, елдің құрметі мен қошеметі шаршатып, купеге кірген бойда жоғарыдағы төсекке шығады да, ұйықтап қалады.
Ояна келсе түн ортасы екен, пойыз маң даламен заулап келеді. Бағана бос тұрған төмендегі орындарға әлдебір жолаушылар жайғасыпты. Қараса, үстел үстінде аузы ашылған бір шөлмек арақ тұр. Басы ұйпа-тұйпа, тілі аузына сыймай шөлдеп жатқан Нұрғиса қуанып кетеді. Бірер жұтым ұрттамақ болып шөлмекке қолын соза береді. Сол сәтте төмендегі біреу білегінен шап беріп ұстай алады.
- Әй, кімсің сен? – дейді гүж етіп.
- Нұрғиса Тілендиевпін!
- Түс төменге!
Нұрғиса айтқанға көніп, төменге түседі. Төменде – бұйра сақал, боз мұртты бір үлкен кісі жамбастап жатыр екен. Ол кісі де жайлап орнынан тұрады. Үн-түнсіз қырлы стақанға орталай арақ құйып, Нұрғисаға ұсынады. Ұсына бере Нұрғисаның бетіне төніп:
- Мә, іш, же, бірақ ендігәрі Нұрғиса Тілендиев тей асыл азаматтың атын жамылушы болма! – деп жеки ұрысқан екен.
Әлеуметтік желілерде бөлісіңіз:
Facebook | VK | WhatsApp | Telegram | Twitter