Анекдот, әзілдер ✍️

Садықбек Адамбеков кеудесінен күн көрінген жұқа болса да, мінезі қағілез, шапшаң кісі. Сол Сәкең бірде ақын Қайнекей Жармағамбетовпен шартпа-шұрт сөзге келіп, қатты ренжісіп қалады. Басын қалтаңдатып, қарсыласын қалай түйрерін білмей ойланып тұрады да:

- Сен кіммен сөйлесіп тұрғаныңды білмейді екенсің... мен Қарақыпшақ Қобыландының тоғызыншы ұрпағы боламын, ұқтың ба!? – деп шәңкілдеп, қораздана түседі.

Мұны естіген Қайнекей Садықбектің бәкене бойына, түрмеден шыққандай арық бітіміне таңдана қарап тұрыпты да, қос қолын аспанға жайып жіберіп:

- О, садағаң кетейін Қарақыпшақ Қобыланды, сенен өрбіген ұрпақтың соншалықты азғындап кеткені қалай? – деп, басын шайқап-шайқап жіберіп, жөнімен кете барыпты.